Yüreğimi Deş Benim!
Yüreğimi deş çocuk. En üzüldüğün günü anlat bana. 'Unuttum bile' dediğin o yok oluşları anlat. Unutmadığını biliyorum, unutamayacağını da. Çünkü yaratan, o keskin hafızanı hatırlaman için tasarlamış. Özlemek için özel olarak tasarlamış, beynindeki o kıvrımları. Şimdi ben o karışık labirente konan fare olsam; yine gider bulurum en acı hatıranı. O yüzden, sen anlat çocuk. 'Dünyanın kanunu bu' deme. 'Böyle olması gerekiyordu' deme. İsyan et ufacık. Kim bilir, belki bağımsızlık kazanır duyguların. 'Neden?' de mesela. Bağırmana da gerek yok üstelik. Çünkü sen sussan da ben duyarım. Ama sen anlat yine de. Yüreğimi deş benim. Hasrete dair üç-beş cümle kur mesela. Utanmana hiç gerek yok. 'Özledim' de. 'Annem' de, 'ne güzel yemek yapardı...' Anlat, ki ben anlatmasan da görebiliyorum bunu derken gözlerinin saçacağı hüzünlü dalışları. Ve dudakların, gülümser bir halde. Biliyor musun çocuk? Gözlerin doldu. Bir şeyler azaltmaya çalışıyor