Yunus Lekesiz

Girip de çıkamadığımız o karanlıklarda esiriyetin manası kanımızı soğutana kadar kalmak ve Abdülmecid'in fermanına inatla birer mühim parça bırakma mecburiyetinden işte bu karanlıklara geldim. Velhasıl oldukça eksiğim. İki eksiğin bir tam edebilmesi umuduyla bizim de tek umudumuzdu yabancı kan izlerine gölge oluşumuz. Nitekim fazlalıklardan kurtulmayı zaten çok iyi biliyoruz. Zürih'ten bir kadın söz ederken rüzgarın kaldırma kuvvetinden halıları uçuran spiritüel masumiyetini bizim kulaklarımızla kirletti. Ve Arşimet ekseriyetle içi boş insanların dibe doğru sivrilip büyüyemeyeceğini düşündüğünden olmalı suya lüzumsuz fiziksel güçler yükledi. Rüzgarı hiçe sayan milyonların tek arzusu göğe yükselmek olduğundan ve tüm güçleriyle zıplamalarından mı bu lanet dünya her geçen gün daha çok dibe batıyor. Dibe batan bir yoğunluğun üzerinde yeni dipler keşfetmek bilmelisin ki adını koyamadığım

Ah şu çabalar yığını! Yüzyılların ertesinde yığınlaşan her şeye inat, en güzel yığınlar; sihirli dokunuşların elindeki ezgilerdir. Ve onlar ölesiye ama hiç ölmeden haykırsalar da çabaların çaresiz olduğunu koca bir evren sanki aşk ile var olmuş gibi hala aşkı bir hedef sayanlar yaşıyorken dört bir yanımızda nefrete bağlılığımı sorun etmek bir hatadır, kuşkusuz. Ve dört bir yanımızda yaşayanlar ölecekler, elbet. Yığınlara birer ezgi daha bırakıp onların ardından ağlarken biz hala aşkın koca bir ayı sanki güneşin tutsak sevdalısı gibi güneşin peşinde dönüyorken seyretmek onların yanlışlarına; aşkın gerçek bir hedef olmasına yine, yeniden aşık olmasına sebep verecek. Ve tanrı bu büyük örtüsünü, bu harika döngüsü sürdürebilmenin yenilmez güveniyle yeni çocuklar savurup toprağa