Devamı olmayan bir yazı...




            Son cümlesini yazmıştı defterine. Basit bir cümleydi ama sondu. Kalemi bırakırken titreyen elleri, ayrılığı tanımlıyordu. Ne olabilirdi ki onu yıllarca konuşturan kaleminden ayıran? Ne suç işlemişti de bu cezayı hak etmişti?

            Kapanan defter şimdiden anlamıştı tozların altında uyuyacağını. Kalemin dili olsa yine ifade edemezdi içindeki sızıyı. Ve o son cümle. Gururluydu kendince. Yüzlerce cümlenin arasında nokta olmak,  bir insanın hayatında virgül olmak onu farklı kılıyordu. Boş kalan sayfalarsa tanıyorlardı şairlerini. Kaldıramıyorlardı terk edilmeyi ve sabırla bekleyeceklerdi doldurulmayı yine…

            Şairse sessizdi. Her zaman olduğu gibi. Umursamazlığa, sorumsuzluğa varan gereğinden fazla soğukkanlı tavırlarını, dışarıdan başka biri seyretse çıldırabilirdi. Nasıl bu kadar sakin olabiliyordu? Duygular, üzüntüler, heyecanlar değil miydi onu şair yapan? İçine nasıl gizleyebiliyordu hepsini, yüzünden habersiz? Gözleri, hayallerine bakıyordu çatlak penceresinden, hep o en uzak dağın zirvesinde duran hayallerine. Dudakları ,en büyük gerçeğini tekrar ediyordu sessizce. Deftere yazılan son cümleydi bu, hayata atılan ilk adım…

            Yavaşça çevirdi başını, bahçe kapısının tıkırtısıyla. Beklediği misafir gelmişti. Kapıya doğru yürüdü biraz, sonra geri döndü. Masada bıraktığı, hiç bırakamadığı defterini aldı. Onu da sıkıştırdı çantasının içindeki değersiz eşyalarının arasına. Hızlandı kapıya doğru, bekletmeyi sevmezdi. Kapıyı açtığında bekleyen biri olmadığını gördü. Anlık bir düşünceyle gülümsedi kendine, dalga geçercesine. Çünkü beklediği zaten bir insan değildi, bir kağıt parçasıydı. Uzun zamandır beklediği bir mektup. Masasının başına geçti sonra. Zarfı açtı ve okumaya başladı. Resmiyet içerisinde yazılan bu duygudan yoksun metnin ortalarında bir düşünce durdurdu beynini. Şiirleri aklına geldi. Kağıttaki metni süzdü gözleri. O an beyninin düşündüğüyle gözlerinin gördüğünü kıyaslamaya başladı. Kafasını kaldırıp pencereden dışarı baktı yine. Bu duygusuz yazı, kim bilir kaç kişinin daha hayatını değiştirecekti?  Oysa duyguların yoğunluğunda boğulan o şiirleri, hiçbir önem arz etmiyordu insanlara. Sonra şiirlerini sahiplendi yeniden çocuğunu savunurcasına. Hayatını değiştiremezdi şiirleri, hayat onlardan ibaretti zaten ona. Beyninin bir bilmecesini daha cevaplayabilmenin huzuruyla olayın ciddiyetine tekrar verdi kendini. Yarıda bıraktığı metni bitirdi.

...

Yunus Lekesiz

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bir bakış işte...

Resim
Hani bakarsın ya bazen semalara, uzaklara… Ne kimseler bilebilir gördüklerini, ne gözlerin şekil verebilir onlara. Ama sen görürsün o uzaklara bakarken zihninde dolaşan düşünceleri, hayalleri… Baktığın uzak diyarlar gibi hayallerinde uzaktır çoğu zaman sana. Bazen yaklaştığını hissedersin onlara, bazen de imkansızlaşır aklında yer ettikçe. Ve o bakış belirler çoğu zaman gideceğin yolu, atacağın her adımı… Hatta kimi zamanlarda o da çaresiz kalır, kafan karışır. Bakışına engel olmaya başlar göz kapakların. Ve kapanır bazen hayallerine giden bütün yollar. Bir bakış işte… Kimi zaman şair eder aşığı; ak sayfasına bakarken düşündükleriyle, kimi zaman deli eder insanı aynaya bakarken canlanan korkularıyla. Yunus Lekesiz Takip et: @YunusLekesiz
Devamı

13 Milyar Yıllık Lanet

Resim
Girip de çıkamadığımız o karanlıklarda esiriyetin manası kanımızı soğutana kadar kalmak ve Abdülmecid'in fermanına inatla birer mühim parça bırakma mecburiyetinden işte bu karanlıklara geldim. Velhasıl oldukça eksiğim. İki eksiğin bir tam edebilmesi umuduyla bizim de tek umudumuzdu yabancı kan izlerine gölge oluşumuz. Nitekim fazlalıklardan kurtulmayı zaten çok iyi biliyoruz. Zürih'ten bir kadın söz ederken rüzgarın kaldırma kuvvetinden halıları uçuran spiritüel masumiyetini bizim kulaklarımızla kirletti. Ve Arşimet ekseriyetle içi boş insanların dibe doğru sivrilip büyüyemeyeceğini düşündüğünden olmalı suya lüzumsuz fiziksel güçler yükledi. Rüzgarı hiçe sayan milyonların tek arzusu göğe yükselmek olduğundan ve tüm güçleriyle zıplamalarından mı bu lanet dünya her geçen gün daha çok dibe batıyor. Dibe batan bir yoğunluğun üzerinde yeni dipler keşfetmek bilmelisin ki adını koyamadığım
Devamı

Gücün Mavi Tarafı

Resim
Bembeyaz bir pamuk tarlasıydı benim küçüklüğüm, mahallem… Ben de bembeyaz bir pamuktum. Sonbahar hüzünleri, kış dertleri, yaz ihtirasları, ilkbahar umutsuzlukları umrumda değildi. Mevsimler gelir geçerdi. Ve mevsimler geldi geçti… Koparıldım bir gün. Bir denize uçurdu kaderin rüzgarı beni. Dert suyuyla ağırlaştım, ağırlaştıkça büyüdüm, olgunlaştım. Her dertte biraz daha dibe ba ttım. Gözlerimi acıttı tuzlu özlem. Genzime kaçtı kirli aşklar. Nefesimi kesti keskin, öfkeli yosunlar. Acıya alıştım zamanla. Gözlerimi açabildim kendimi savunma ihtiyacıyla. Hayatla karşılaştım bulanık sularda. İleriyi göremedim hiçbir zaman. Arkama dönme fırsatı vermedi önümdeki tehlikelerin bitmeyişi. Bazen üzerime geleni dost sandım, gelen geçti içimden, canım yandı. Arkamdan geleni düşman bildim sonra, kaçtım daha puslu dünyalara. Savaşı fısıldadı kulağıma, dalgaların kayalarla çarpışı. Silahı kuşandı nemli ellerim; son bulan savaşların kalıntısı, çürüyen bedenlere inat kumların altına saklanan sivri
Devamı