Yitik Ülke



               Ağrı kesicileri çağırırdım yardıma, başımdan gözlerimin altına akan sığ suların sıcağını hissettiğim zaman. Ağrı kesiciler, ağrılarımı kesip parçalara bölerken ben, her birine bir isim takardım; bu özlediğim çocukluğum, bu bilmediğim geleceğim, bu rahatsız ruhum, diğeri değersiz bedenim vesaire... ''Şu en büyük olanı da aşk olsun,'' derdim. Aşk olsun ki, diğerlerini gizlemek kolay olsun, aşkın parlayan alevinin gölgesinde...


            Duygularının, ağrılarının bölünüp, parçalara ayrılmasına müsaade eden tek imparatordum yitik bir ülkede. Her bir ağrı bir ırkı temsil eder, kendine has acılar, işkenceler taşırdı bünyesinde. Ve saldırır dururlardı, bağımsızlığın verdiği acı ile bedenime. Burası yitik bir ülke çünkü yoksun. Var olsaydın eğer bir tek adı olurdu bunca şeyin. ''Sen,'' der, geçerdim; ruhumun başka boyutlara geçişinde, önüme çıkan gümrük geçitlerinde. Ve kaçak bir sıfatı olmazdı ruhumun. Ve çok daha fazlası olmazdı korkularımın. Ve çok daha fazlası olurdu arzularımın. Sen olsaydın…


...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bir bakış işte...

Resim
Hani bakarsın ya bazen semalara, uzaklara… Ne kimseler bilebilir gördüklerini, ne gözlerin şekil verebilir onlara. Ama sen görürsün o uzaklara bakarken zihninde dolaşan düşünceleri, hayalleri… Baktığın uzak diyarlar gibi hayallerinde uzaktır çoğu zaman sana. Bazen yaklaştığını hissedersin onlara, bazen de imkansızlaşır aklında yer ettikçe. Ve o bakış belirler çoğu zaman gideceğin yolu, atacağın her adımı… Hatta kimi zamanlarda o da çaresiz kalır, kafan karışır. Bakışına engel olmaya başlar göz kapakların. Ve kapanır bazen hayallerine giden bütün yollar. Bir bakış işte… Kimi zaman şair eder aşığı; ak sayfasına bakarken düşündükleriyle, kimi zaman deli eder insanı aynaya bakarken canlanan korkularıyla. Yunus Lekesiz Takip et: @YunusLekesiz
Devamı

13 Milyar Yıllık Lanet

Resim
Girip de çıkamadığımız o karanlıklarda esiriyetin manası kanımızı soğutana kadar kalmak ve Abdülmecid'in fermanına inatla birer mühim parça bırakma mecburiyetinden işte bu karanlıklara geldim. Velhasıl oldukça eksiğim. İki eksiğin bir tam edebilmesi umuduyla bizim de tek umudumuzdu yabancı kan izlerine gölge oluşumuz. Nitekim fazlalıklardan kurtulmayı zaten çok iyi biliyoruz. Zürih'ten bir kadın söz ederken rüzgarın kaldırma kuvvetinden halıları uçuran spiritüel masumiyetini bizim kulaklarımızla kirletti. Ve Arşimet ekseriyetle içi boş insanların dibe doğru sivrilip büyüyemeyeceğini düşündüğünden olmalı suya lüzumsuz fiziksel güçler yükledi. Rüzgarı hiçe sayan milyonların tek arzusu göğe yükselmek olduğundan ve tüm güçleriyle zıplamalarından mı bu lanet dünya her geçen gün daha çok dibe batıyor. Dibe batan bir yoğunluğun üzerinde yeni dipler keşfetmek bilmelisin ki adını koyamadığım
Devamı

Gücün Mavi Tarafı

Resim
Bembeyaz bir pamuk tarlasıydı benim küçüklüğüm, mahallem… Ben de bembeyaz bir pamuktum. Sonbahar hüzünleri, kış dertleri, yaz ihtirasları, ilkbahar umutsuzlukları umrumda değildi. Mevsimler gelir geçerdi. Ve mevsimler geldi geçti… Koparıldım bir gün. Bir denize uçurdu kaderin rüzgarı beni. Dert suyuyla ağırlaştım, ağırlaştıkça büyüdüm, olgunlaştım. Her dertte biraz daha dibe ba ttım. Gözlerimi acıttı tuzlu özlem. Genzime kaçtı kirli aşklar. Nefesimi kesti keskin, öfkeli yosunlar. Acıya alıştım zamanla. Gözlerimi açabildim kendimi savunma ihtiyacıyla. Hayatla karşılaştım bulanık sularda. İleriyi göremedim hiçbir zaman. Arkama dönme fırsatı vermedi önümdeki tehlikelerin bitmeyişi. Bazen üzerime geleni dost sandım, gelen geçti içimden, canım yandı. Arkamdan geleni düşman bildim sonra, kaçtım daha puslu dünyalara. Savaşı fısıldadı kulağıma, dalgaların kayalarla çarpışı. Silahı kuşandı nemli ellerim; son bulan savaşların kalıntısı, çürüyen bedenlere inat kumların altına saklanan sivri
Devamı